Golden retriever – o rasie
Golden retriever to aporter (gundog) tworzony do pracy po strzale: wyszukiwania i przynoszenia postrzałków z wody i lądu. Dzięki inteligencji, „will to please/chęć zadowolenia” i miękkiemu chwytowi świetnie sprawdza się również jako pies przewodnik i asystent, w dogoterapii, ratownictwie (SAR) oraz sportach kynologicznych i posłuszeństwie. To pies rodzinny o łagodnym, stabilnym temperamencie, lubiący ludzi i współpracę.
Dla kogo golden retriever.
Dla osób/rodziny, które chcą aktywnego, serdecznego psa do wspólnego życia i zajęć, mają czas na spacery, szkolenie i zabawy umysłowe. W zamian dostają pełnego ciepła, stabilnego partnera, który łączy łagodny charakter z dużą chęcią pracy i bliskości.
Golden retriever w rodzinie — charakter w praktyce.
W skrócie: golden jest łagodny, bardzo rodzinny, inteligentny, nastawiony na współpracę. Lubi ludzi, dzieci i… bliskość. To nie pies stróżujący, tylko partner do życia.
Stosunek do domowników.
Golden szybko „przykleja się” do swojej rodziny. Jest oddany, lubi towarzyszyć w codziennych czynnościach i często szuka kontaktu — wielu opiekunów nazywa go „przytulasem”. To pies wrażliwy emocjonalnie: najlepiej pracuje przy spokojnym, konsekwentnym prowadzeniu, pochwałach i nagrodach.
Dzieci.
Z natury cierpliwy i delikatny, dobrze znosi dziecięce zamieszanie. Ma „miękki pysk”, więc zwykle bardzo ostrożnie obchodzi się z zabawkami i dłonią człowieka. Jak w każdej rasie, kluczowe są: wczesna socjalizacja, nauka zasad (u psa i u dziecka) oraz nadzór dorosłych przy wspólnej zabawie.
Obcy i goście.
Golden jest przyjazny wobec ludzi. Zwykle wita gości merdającym ogonem i „uśmiechem”, rzadziej zachowuje dystans. To nie jest typowy stróż — może szczeknąć alarmowo, ale raczej zaprosi do głaskania, niż odstraszy intruza.
Inne psy i zwierzęta.
Dobrze prowadzony golden bywa towarzyski wobec psów. Ma niski poziom konfliktowości, ale młode osobniki są żywiołowe – uczymy spokojnego witania i czytania sygnałów. Z kotami potrafi żyć w zgodzie, jeżeli od początku stawiamy jasne zasady i dajemy przestrzeń każdemu.
„Przytulasek”, ale sportowiec.
Golden kocha czułości, jednak to pies aportujący – potrzebuje ruchu i zadań. Najszczęśliwszy jest po treningu (posłuszeństwo, praca nosem, dummy/aporty, pływanie) i spacerze, a potem chętnie utnie drzemkę u stóp. Niewybiegany i znudzony może zacząć „pracować sam” (nos w koszu, kradzieże skarpetek, ogrodowe wykopy).
Szkolenie i codzienność.
Samotność: przyzwyczajaj stopniowo. To pies „bliskościowy”, skłonny do tęsknoty; profilaktycznie ćwiczymy zostawanie.
Łatwy do szkolenia, bo chce współpracować („will to please”), szybko łapie reguły.
Delikatny emocjonalnie — lepiej reaguje na pozytywne metody niż na twarde podejście.
Młodzieńczy żywioł: w okresie dojrzewania bywa „nastoletni” (skoki, ciągnięcie, ekscytacja). Spójność zasad + praca węchowa robią cuda.
Aportowanie i noszenie: naturalnie uwielbia nosić w pysku różne przedmioty; warto dać mu „legalny” aport.
Pielęgnacja i realia domu.
Sierść: linieje sezonowo i „codziennie po trochu” – regularne czesanie to podstawa.
Woda i błoto: większość goldenów kocha pływać. Ręcznik przy drzwiach to dobry przyjaciel.
Porządek: odkłaczarka do ubrań i odkurzacz z turboszczotką ułatwią życie.
Zapachy i kuchnia: wysoki „apetyt na świat” – zabezpiecz śmietnik i blaty, ucz komendy „zostaw”.
Krótka historia rasy Golden Retriever.
Golden retriever powstał w drugiej połowie XIX wieku w Szkocji. Za twórcę rasy uznaje się sir Dudleya Marjoribanksa (później lorda Tweedmouth), który na swojej posiadłości Guisachan w Inverness-shire krzyżował żółtego retrievera falistowłosego „Nous” (kupionego w 1865 r. w Brighton) z suczką rasy Tweed Water Spaniel „Belle”. Z tego skojarzenia w 1868 r. urodziły się cztery żółte suczki – od nich wywodzi się współczesna populacja goldenów. W kolejnych latach dolewano m.in. krew setera irlandzkiego i bloodhounda, ugruntowując typ użytkowy i charakter rasy. Pierwsze goldeny pokazano na wystawach w 1908 r. (m.in. Crystal Palace i Crufts), początkowo jako odmianę barwną flat-coated retrievera. W 1911 r. w Anglii powstał Golden Retriever Club, a w 1913 r. The Kennel Club zaczął rejestrować „Retriever (Yellow or Golden)” już jako odrębną rasę; w 1920 r. przyjęto nazwę „Golden Retriever”. W USA AKC zarejestrował rasę w 1925 r., a FCI jako kraj pochodzenia wskazuje Wielką Brytanię (obowiązujący standard FCI nr 111).
Trochę dokładniej o rasie.
Ruch i budowa: pies symetryczny, zrównoważony, o mocnym kośćcu, prostych kończynach i długim, swobodnym wykroku; ogon noszony na przedłużeniu linii grzbietu. Wysokość w kłębie (FCI): psy 56–61 cm, suki 51–56 cm.
Charakter i praca: posłuszny(chętny do współpracy), inteligentny, pewny siebie i przyjazny. Dobrze reaguje na pozytywne metody szkolenia; wymaga regularnego wysiłku umysłowego i fizycznego. fci.be
Okrywa włosowa: włos prosty lub falisty z gęstym, wodoodpornym podszerstkiem. Kolor według FCI: każdy odcień złota lub kremu; niedopuszczalne czerwienie i mahoń. Dopuszczalne kilka białych włosów na piersi. W praktyce spotyka się pełną skalę od jasnego kremu po ciemne złoto.
Wygląd: typ europejski (FCI/KC) i amerykański (AKC) — skąd te różnice?
Skąd podział? Po eksporcie psów z Wysp Brytyjskich do Ameryki Północnej w pierwszej połowie XX w. populacje rozwijały się pod różnymi systemami wystawowymi i według odmiennych standardów (AKC vs. KC/FCI). Wieloletnia selekcja „na ring” w dwóch tradycjach spowodowała drobne różnice akcentów w budowie i prezencji, mimo że to ta sama rasa. American Kennel Club
Uwaga:
różnice wynikają z akcentów interpretacyjnych standardów i historii hodowli w danych krajach, a nie z istnienia odrębnych „podras”. Zarówno AKC, jak i KC/FCI uznają jedną rasę „Golden Retriever”.
Typ europejski (FCI/KC).
Kolor: FCI dopuszcza każdy odcień złota lub kremu, bez czerwieni/mahonia — stąd w Europie częściej zobaczysz osobniki w barwach od kremu po złoto.
Najczęściej nieco mocniejszy kościec, wrażenie „zbalansowanego, krótszego w lędźwiach” psa; głowa często o pełniejszej kufie i wyraźnym, ale nie przesadnym stopie.
Typ amerykański (AKC).
Kolor: AKC opisuje „bogaty, lśniący złoty kolor w różnych odcieniach” — praktyka ringowa faworyzuje odcienie złota (bardzo jasne, „prawie białe” kolory są w USA rzadkie w pokazach).
Zazwyczaj nieco lżejszy w sylwetce, z odrobinę większą kątowaną tylną partią w liniach ringowych; nadal musi być harmonijny, atletyczny i zdolny do pracy.